Depresja dwubiegunowa (choroba afektywna dwubiegunowa)

Choroba afektywna dwubiegunowa to specyficzny rodzaj schorzenia psychicznego, w którym przeplatają się ze sobą epizody depresyjne oraz okresy tzw. remisji, czyli braku objawów. Jest choroba, która najczęściej rozpoczyna się w młodym wieku i uniemożliwia normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Chory nie może podjąć pracy, a jego życie rodzinne oraz towarzyskie ulega znacznej erozji.

Chorobę możemy podzielić na wiele podtypów, w których leczeniu najważniejsza jest współpraca z lekarzem i wdrażanie leczenia farmakologicznego. Choroba afektywna ma trzy główne typu, ponumerowane od I do III. W przypadku typu I mamy do czynienia z częstymi epizodami depresyjnymi, które są przedzielone stosunkowo rzadkimi epizodami manii. Podczas przebiegu typu II epizody depresyjne nasilają się, a w trakcie trwania etapu III mogą być wywołane nadużywaniem alkoholu lub leków przeciwdepresyjnych. Możemy wyróżnić także chorobę afektywną sezonową, w której depresja występuje w miesiącach jesienno-zimowych, a mania w trakcie trwania wiosny i lata. Oprócz silnych objawów mogą pojawić się tak zwane „miękkie” epizody, które nie świadczą o występowaniu manii, jednak lekarz może zaobserwować pewne prawidłowości, które świadczą o dwubiegunowości. Choroba afektywna dwubiegunowa i jej objawy zależą od wielu przyczyn. Na rozwój choroby mogą wpływać jednakowo czynniki dziedziczne, biologiczne oraz społeczne. Do czynników biologicznych możemy zaliczyć zaburzenia równowagi neuroprzekaźników w mózgu chorego. Przyczyną może być także podłoże genetyczne oraz czynniki środowiskowe, takie jak traumatyczne przeżycia z przeszłości.

Leczenie choroby polega przede wszystkim na psychoedukacji, czyli informowaniu o chorobie. Kolejnym etapem leczenia jest psychoterapia oraz leczenie farmakologiczne. Najczęściej podawanymi lekami pod ścisłą kontrolą lekarską są sole litu, kwas walproinowy, karbamazepina oraz leki przeciwdepresyjne lub też przeciwpsychotyczne.

About the Author