Depresja endogenna

Depresja endogenna jest specyficznym rodzajem zaburzeń psychicznych. W przeciwieństwie do depresji endogennej powodują ją czynniki wewnętrzne, czyli nieprawidłowości w ośrodkowym układzie nerwowym. Często zaczyna się ona w niespodziewany dla chorego sposób. Nie może on powiązać objawów z żadnym wydarzeniem w życiu, które mogłoby spowodować pojawienie się objawów depresyjnych. W takim wypadku osoba cierpiąca na tego typu zaburzenie, które utrzymuje się długo i utrudnia codzienne funkcjonowanie, musi zgłosić się do lekarza psychiatry, który ustali indywidualne leczenie farmakologiczne.

Objawami depresji endogennej mogą być typowe dla wielu rodzajów depresji, jednak w tej postaci jej są zazwyczaj cięższe. Chory doświadcza uciążliwych zaburzeń snu, objawiających się zarówno jako trudnością z zasypianiem, jak i też wczesnym budzeniem się rano. Oprócz tego najważniejszym objawem jest apatia, poczucie smutku oraz beznadziei. Chory nie potrafi się już cieszyć z zadań i czynności, które jeszcze niedawno sprawiały mu radość i satysfakcję. Do tego dochodzą częste myśli samobójcze. W skrajnych przypadkach chory może także dokonywać prób samobójczych. Leczenie depresji endogennej opiera się na farmakoterapii i psychoterapii. Jako że w tym przypadku źródłem depresji jest nierównowaga i zaburzenia w ilości neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym, lekarz przepisuje leki, które mają na celu wyrównać ich poziom i doprowadzić do rychłej poprawy zdrowia pacjenta. Stosuje się inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny lub inne leki przeciwdepresyjne. Kiedy mamy do czynienia z ciężkimi przypadkami depresji, często spotkamy się ze stosowaniem terapii elektrowstrząsowej. Dzięki podobnym działaniu do leków elektrowstrząsy prowadzą do stymulacji układu nerwowego i uwolnienia większej ilości neuroprzekaźników odpowiedzialnych za zdrowie układu i cofnięcie się objawów depresyjnych.

About the Author